Karanlığın içinden
Gölgeler belirdi.
Talan ettiler gençliği,
Gelecek yarınları.
Yörüngelerinden çıkarıp
Yönlerini şaşırttılar.
Haklı haksız birbirine karıştırdılar.
Herkesi birbirine,
Gönülden kırdırdılar.
Araya nifak ektiler,
Mevzulara mevzi kondurup,
Muhalif ettirdiler.
Kimi kültüründen,
Kimi ırkından
Kimini de inancından vurdular.
Kimi sevdasından,
Kimi öfkesinden
Kimini de baht ile tahtından vurdular.
Fıtratı insani güzelliğinden
Hayli uzağa sürdüler.
Durmadan büyüyen,
devası bulunmayan
Onarılması güç olan
Açık yaralar verdiler.
Gamsız, şefkatsiz
Yaban bir nesil yarattılar.
Tedavisi meçhul
Hastalık çıkarttılar.
Enaniyeti tavan,
Hakikati laftan
Emniyeti koftan
Bir gençlik yarattılar.
Kabuslar görmekten,
Elemlerle dolmaktan
Biçare kalmaktan yorulan
Ebeveynler yarattılar.
Sadakat sorgulatan,
Vefayı arattıran,
Saygı sevgiye düşman,
Alaycı ve yapmacık,
Teknolojiye aşık
Bir kuşak yarattılar.
Ne demini tavını,
Ne haddi hesabını,
Ne mizan düzeni,
Ne sınırı ölçüyü
Tanımlayamayan
Bir karmaşa yarattılar.
İslam(!) şu alemde,
Kimsesiz dolaşıyor.
Duasında Rabbinden,
Ümmet ve uhuvvete,
Tabii olanı soruyor.
Azrail henüz
ensesinden tutmadığı,
Cennete talip,
cehennemden kaçan,
Henüz kesilmeyen
nefesler arıyor.
Sokaklar ağlıyordu,
Sarhoşun pis sesinden.
Umduğu ses soluk,
Nicedir çıkmıyordu
Edep ve haya dan.
İffetten utanç duyan,
İzzeti gerilik sayan
Nice kokmuş beyinler
Fuhuşla gurur duyan
Necaset doğurdular.
Seneler serkeş şimdi,
her an devrilebilen.
Ömür o kadar ucuz muydu,
Hemen israf edilebilen?
Heva, heves dünya için
İradesiz yaşanılabilen.
Satmak bu denli basit mıydı,
Şeytana nefsini dileyebilen?
Tek Rabbine yakarırken,
Tüm mevcudat yanıyordu.
Tezahür eden terbiyeleri,
Cihanı sarmış
Arşı a’layı gökleri aşıyordu.
Na’sa verilmiş akıl ise,
Ambalajında bekliyordu.
Terbiye edilmiş azaları,
Çığırından çıkarılıyordu.